Yas, pişmanlık, aşk, öfke, özlem…

Adını koyamadığın hisleri yazıya dökebileceğin bir alan.

Yargılanmadan, bastırılmadan, sadece paylaşarak.

Çünkü bazen sadece anlatmak bile iyileştirir.

2011 Tōhoku depreminden sonra bir adam, kaybettiklerine konuşmak için bahçesine çalışmayan bir telefon külübesi kurdu.

İnsanlar oraya geldi. Konuştu. Ağladı. Hafifledi.

Rüzgârın taşıdığı kelimelere inandı.

Rüzgar Telefonu da bu duyguyu dijitale taşıyor.

Burada yorum yok. Beğeni yok. Takip yok.

Sadece sen varsın ve yazamadığın kelimeler.

Çünkü bazen bir cümle bile iyileşmenin ilk adımıdır.

Rüzgar Telefonu bir mesaj kutusu değil, bir duygu geçididir.

İçinde tuttukların, burada özgürce akabilir.

Bazen en derin duygular yalnızca rüzgâra fısıldanmak ister.